به گزارش دیبا خبر، با بالا گرفتن تب ویروس کرونا در جامعه، بسیاری از افراد بر این عقیده هستند که نباید این بیماری را دستمایه شوخی و طنز قرار داد، چرا که این اقدام باعث می‌شود مردم این ویروس را آنچنان که باید و شاید جدی نگیرند.

آنچه مسلم است، این ویروس نیز مانند تمام ویروس‌های اقتصادی، سیاسی و … روزی از ایران خواهد رفت، اما آنچه از آن باقی می‌ماند، خاطره‌های دلهره‌آور و استرس‌زای کرونا است، تاریخ ایران شاهد بلایای مختلفی بوده و هست به بهانه ورود این میهمان ناخوانده به ایران به سراغ علی اصغر عزیزپور، شاعر، مترجم و طنز‌پرداز تبریزی می‌رویم تا گریزی بزنیم به بُرهه‌های مختلف ادبی و اینکه آیا ادبیات در دوره‌های قبل در برخورد با بلایا چگونه رفتار کرده است.

عزیزپور در گفتگو با خبرنگار ایبنا در رابطه با نحوه ورود ادبیات به حوزه‌های عمومی گفت: اهالی ادبیات، شاعران، نثر‌نویسان از بدنه همین مردم هستند و به همین دلیل حوزه ادبیات همواره در مورد برخی بلایا چه طبیعی و چه انسانی از قبیل سیل، زلزله، ماه‌گرفتگی، خورشید‌گرفتگی و بیماری‌ها مداخله کرده و می‌کند.

وی ادامه داد: به عنوان مثال در زمان‌های قدیم که شهر ارومیه دچار آتش‌سوزی گسترده شده بود، تعدادی از شاعران با مضمون ” اورمو سوخت” شعر سروده‌اند، یا در مورد وقوع زلزله بزرگ تبریز که در سال ۱۲۷۲ هجری شمسی که تقریبا چیزی از شهر باقی نمانده بود، قطران تبریزی، شاعر بلند آوازه کشور شعر سروده است و اکنون همان اشعار به عنوان ماده-تاریخ، سند یکی از بزرگترین رویدادهای تبریز به شمار می‌روند.

استاد ادبیات تشریح کرد: در زمان معاصر نیز کم نبودند شاعرانی که در رابطه با بیماری‌های همه‌گیر از قبیل وَبا و طاعون و حتی جنگ قلم زده‌اند و در حقیقت با این کار علاوه بر اینکه سعی در ماندگاری وقایع در حافظه تاریخ داشته‌اند، به نوعی در صدد تسکین مردم نیز برآمده‌اند. به طوری که برخی از اصطلاحات رایج در ادبیات و زندگی روزمره ما باقی مانده همان اشعار است. “وَبای دوران” “وَبای ادبیات” و مواردی مشابه این‌ها که با پیشوند وَبا توأم هستند، اکنون نمادی از ویرانگری، دردسر و بلا به شمار می‌روند.

وی تاکید کرد: با نگاهی به گذشته به راحتی در می‌یابیم که خطر بیماری کرونا در برابر بیماری‌های همه‌گیری از جمله طاعون چندان ترسناک نیست و به نسبت آن دوره در معرض آسیب کمتری هستیم. در دوره بروز طاعون، به یکباره از کسی خبری نمی‌شد و چند روز بعد مردم از بوی تعفن جسد فرد متوجه مرگ وی می‌شدند. به نظر من کرونا در برابر چنین بلاهایی تنها یک سرماخوردگی محسوب می‌شود، البته کمی پیچیده‌تر!

عزیز‌‌پور گفت: از زمانی که موضوع کرونا در جهان و کشور مطرح شده، شاهد آن هستیم که برخی ادیبان مطرح و حتی شاعران و نویسندگان گمنام در قالب ادبیات به این موضوع پرداخته‌اند. استاد حسین کریمی مراغه‌ای، شاعر مطرح آذربایجان شرقی نیز با زبان طنز در مورد کرونا شعر گفته است و در عمل باعث ماندگاری این رویداد در ادبیات معاصر خواهد شد.

وی با بیان اینکه ادبیات انواع و اقسام مختلفی از قبیل امیدوار کننده، رمانتیک، رئالیست، طنز و حتی اعتراضی دارد، افزود: هر یک از این‌ها سهم خاصی برای خود داشته و دارد، اما در مجموع از دیدگاه من بیشتر نویسندگان و شاعران سعی در تزریق امید به ملت داشته‌اند، گرچه در قالب‌ها و سبک‌های مختلف.

عزیز پور با اشاره به اینکه شیوع ویروس کرونا در ایران، با تحریم‌ها، گرانی و افزایش فشارهای زندگی همراه بوده است، گفت: به دلیل ناامیدی شاعران و نویسندگان، بیشتر اشعار و طنز نوشته‌ها در مورد این بیماری، زبانی اعتراضی و طنزآمیز دارند و همین طنزهای به ظاهر ساده‌ای که امروز در تلگرام و اینستاگرام دست به دست شده و برای لحظاتی دستمایه شوخی و خنده دیگران می‌شوند، در باطن خود از درد و اعتراض مردم نسبت به شرایط می‌گویند. البته باید گفت، همین دردها با زبان شیرین و گزنده طنز نقش مهم دیگری نیز بر عهده دارند و تسکین‌بخش دردها هستند.

وی در پایان گفت: اگر قرار باشد به کرونا نگاهی طنز داشته باشم، این ویروس را چیزی شبیه موش یا خفاش می‌بینم با چشمانی درشت و شرارت بار که قصد دارد حرص ملت را دربیاورد.

استفاده از مطلب با ذکر منبع( دیبا خبر) اشکالی ندارد